Φταίμε Εμείς που τους Αφήσαμε να μας Εκμεταλλευτούν...

Είναι μία κοινότυπη άποψη πολλών συμπολιτών μας: "Όταν κάποιος σε εξαπατά ή σε εκμεταλλεύεται κατά συρροή φταις και εσύ που τον αφήνεις..."

Άλλοι θα ακούσουμε να λένε "Υπογράψαμε! Δεν υπογράψαμε; Εκμεταλλευτήκαμε τα χαμηλά επιτόκια του ευρώ για να κάνουμε πάρτι αντί να αναπτυχθούμε..."

Κατ' αρχήν να δηλώσω εξ' αρχής ότι αυτές οι σκέψεις είναι χρήσιμες να τις λέμε μεταξύ μας, ώστε να συνέλθουμε από τον ύπνο το βαθύ και να μην υπογράψουμε ξανά τέτοιες συμβάσεις, ακόμη κι αν θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε δύσκολες συνθήκες. Οφείλουμε να τις αντιμετωπίσουμε με αξιοπρέπεια και να υπερβούμε τα προβλήματα, να νικήσουμε, χωρίς συνέχιση του δανεισμού. .

Στην πραγματικότητα ο αδύναμος κάθε περίπτωσης έχει μικρότερη ευθύνη σε ένα πρόβλημα. Δεν φταίνε και οι ελέφαντες που εξαφανίζονται, δεν έφταιγαν οι Εβραίοι που αιφνιδιάστηκαν από την στυγνότητα του καθεστώτος, δεν έφταιγαν οι μαύροι της Αφρικής που οδηγήθηκαν σκλάβοι στην Αμερική, δεν φταίει η βιασμένη γυναίκα...

Ανεξάρτητα τι ευθύνες έχουμε ως πολίτες, οι Έλληνες, το Ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα επέλεξε να εστιάσει στη νομισματική ένωση κι όχι στην δημοσιονομική. Γιατί δεν ενοποιήθηκε το φορολογικό σύστημα, το σύστημα αναδιανομής του πλούτου, να είχαμε κοινό σχέδιο περιφερειακής ανάπτυξης πλήρως χρηματοδοτούμενο από την ΕΕ κι ελεγχόμενο από το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά επιλέξαμε, κάποιοι σκόπιμα εν γνώση τους ότι θα ευνοηθούν (Γερμανία) κι άλλοι με άγνοια ή παραπλάνηση λόγω ενός άκριτου φιλοευρωπαϊσμού το δεχθήκαμε με ενθουσιασμό (Ελλάδα), ενώ παράλληλα κάποιοι το αρνήθηκαν και δεν το εξέλαβαν ως "ευρωπαϊσμό", διότι είχαν δικά τους τραπεζικά ή εθνικά συμφέροντα και αντιλήφθηκαν κάτι που εμείς δεν το αντιληφθήκαμε, που όμως σε μία κοινή Ευρώπη κανείς δεν θα έπρεπε να εξαπατάει τους εταίρους του.

Έχουμε εκπαιδευτεί να δεχόμαστε όρους και διαδικασίες, πρακτικές χρηματιστηριακές, δεχόμαστε συμβουλές για χρηματιστηριακά προϊόντα, χωρίς καλά καλά να τα αντιλαμβανόμαστε και τις δεχόμαστε παρασυρόμενοι από το ρεύμα. Πόσοι που ασχολήθηκαν με το χρηματιστήριο γνώριζαν και αποφάσιζαν συνειδητά; Μήπως έγραφε στη σύμβαση αγοράς μετοχών με μεγάλα μαύρα γράμματα (όπως στα τσιγάρα γράφει) "ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΟΛΑ ΣΟΥ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΦΟΥΣΚΑ"; Μήπως μας έλεγε καμία τράπεζα στη διαφήμιση της, όταν υποθηκεύαμε το εξοφλημένο ένα σπίτι μας, μαζί με το δεύτερο για να κάνουμε κι ανακαινίσεις ότι "ΠΡΟΣΟΧΗ ΔΙΠΛΑΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΛΑ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΑΣΙΜΟΙ"; Μήπως μας το έλεγαν όταν αναλάβαμε τους Ολυμπιακούς ότι θα γίνουν όλα με δάνεια, που ακόμη και τα παγουράκια των εθελοντών θα κατασκευαστούν στην Κίνα; Ότι για να τα βγάλουμε πέρα θα κλείσουμε το Ελληνικό για να ανοίξει το Ελευθέριος Βενιζέλος; Ότι θα δώσουμε τα διόδια σε θυγατρικές του Μπόμπολα; Ή μήπως όλα τα κανάλια διαφήμιζαν και προωθούσαν τα συμφέροντα των ομίλων τους;

Θα μου πείτε, ας το γνωρίζαμε!

"Όταν κάποιος σε εξαπατά ή σε εκμεταλλεύεται κατά συρροή φταις και εσύ που τον αφήνεις..."

Τελικά αυτά τα κανάλια σήμερα δεν εναντιώνονται στην Ζωή Κωνσταντοπούλου και στην κυβέρνηση που τους αποκαλύπτουν;

Στο δίκαιο, φίλοι μου, ο νομοθέτης προστατεύει τον αδύναμο σε μία σύμβαση.

Για παράδειγμα, στο εργατικό δίκαιο προστατεύεται ο εργάτης, διότι ο εργοδότης είναι πιο ισχυρός. Στις συμβάσεις προσχώρησης που συντάσσουν οι τράπεζες κι οι μεγάλες εταιρείες (ή όποιος προτείνει μετά από μελέτη κι επιτελική εργασία) προστατεύεται ο καταναλωτής που είναι αδαής για τα κίνητρα πίσω από μία σύμβαση και η σύμβαση δεν ισχύει ως προς τις καταχρηστικές της διατάξεις.

Στο δίκαιο περιβάλλοντος ο νομοθέτης προστατεύει τη φύση και τα ζώα από τον άπληστο εγκληματία άνθρωπο.

Γιατί συμβαίνει αυτό ή μήπως συνέβαινε ανέκαθεν;

Στην Αθήνα υπήρχε δουλεία λόγω χρεών, που την κατάργησε ο Σόλωνας που έβαλε τέλος στο θεσμό αυτό με τη διαβόητη «σεισάχθεια», το χάρισμα των χρεών, που έθεσε τέλος στην πώληση ελεύθερων πολιτών, ακόμη κι εθελοντικά από τους ιδίους. Ο Αριστοτέλης στην «Αθηναίων Πολιτεία» του μεταφέρει ένα από τα ποιήματα του μεγάλου νομοθέτη:

«Και πολλούς άνδρες που η απάτη ή ο νόμος τους πούλησε

Μακρυά από τη θεόκτιστη γη τους, απόβλητοι σκλαβοι

Τους έφερα πίσω στην Αθήνα, ναι, και κάποιους,

Εξόριστοι από την πατρίδα τους μέσω του καταπιεστικού δρόμου του χρέους

Μιλώντας όχι πια την αγαπημένη αθηναϊκή διάλεκτο

Μα που περιπλανώνταν πέρα και μακρυά, τους έφερα και πάλι

Και αυτούς που είχαν πέσει στη δουλεία

Μαζεμένοι κάτω από το αυστηρό βλέμμα του δεσπότη τους, τους απελευθέρωσα»>> (Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία, 12:4)

Σήμερα αυτές οι αρχές διασφαλίζονται από τις διεθνείς συμβάσεις. Καμία σύμβαση δεν μπορεί να είναι αντίθετη με τις υπέρτερες διεθνείς συμβάσεις που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανεξαρτησία των κρατών κλπ. Είδαμε που η Γερμανία ισχυρίζεται το δίκαιο της ετεροδικίας για να μην δικάζεται σε ξένα δικαστήρια; Είχαμε υπογράψει κάποια συνθήκη πριν την έναρξη του πολέμου ότι όσα εγκλήματα γίνονται στη διάρκεια του θα δικάζονται στη Γερμανία; Όχι, όμως είναι βασικός κανόνας που αφορά την ανεξαρτησία των κρατών. Οπότε ακόμη κι αν θέλουμε ή αν συμφωνούμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα, αυτά δεν αλλάζουν με συμβάσεις, ιδίως εάν αυτές δεν ακολουθούν τους αυστηρούς τύπους αυξημένων πλειοψηφιών κλπ για να πάρουν ισχύ ανώτερη του Συντάγματος κλπ, ΟΜΩΣ ποτέ δεν θα ακυρώσουν υπέρτατες αρχές δικαίου όπως είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις δημοκρατικές αρχές κλπ και τα μνημόνια υπογράφηκαν με απλή πλειοψηφία, με καταχρηστικές διατάξεις του ενός άρθρου, υπό πίεση, κινδυνολογία κι απειλή για καταστροφές που θα ακολουθήσουν, ενώ οι καταστροφές επήλθαν ενόσω τα μνημόνια εφαρμόζονταν.

Αν αυτά δεν τα καταλαβαίνουν κάποιοι, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να επιμένουμε, ισχύουν κι επιβάλλονται μέσω των διεθνών δικαστηρίων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του διεθνούς της Χάγης και του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου κι όσοι το καταλαβαίνουμε οφείλουμε να τα διεκδικήσουμε και για τους άλλους κι αυτό θεωρώ κάνει επιτυχώς η Κυβέρνηση κι η Πρόεδρος της Βουλής με τις επιτροπές αλήθειας δημοσίου χρέους, διόγκωσης του χρέους, πολεμικών επανορθώσεων κλπ, που χρόνια τώρα κανείς δεν τολμούσε να βγάλει στην επιφάνεια, διότι προφανώς κάποιοι μας πουλούσαν.

Ακόμη κι αν φταίμε ή όσο κι αν ευθυνόμαστε που δανειστήκαμε, αν μη τι άλλο δικαιούμαστε κι οφείλουμε απέναντι στα παιδιά μας να σταματήσουμε να δανειζόμαστε. Το εάν μπορούμε να αποπληρώσουμε είναι κάτι αφενός που πρέπει να προσδιορίσουμε τι πραγματικά χρωστάμε (διότι μπορεί κάποιοι που ευθύνονται να έχουν καρπωθεί μέρος των δανείων (π.χ. όσοι εμπλεκόταν στους Ολυμπιακούς αγώνες), αφετέρου που είναι ζήτημα πραγματικό εάν είναι δυνατό αυτό να ξεπληρωθεί κι αυτό θα συμβεί εφόσον έχουμε ανάπτυξη και πλεονάσματα, η διάθεση των οποίων δεν θα βλάψει την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών μας, αλλά και των μεταναστών που εισρέουν στην Ελλάδα, διότι έχουμε υπέρτατη ευθύνη να τους εξασφαλίσουμε την προστασία των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της υγείας τους, όταν στην παρούσα περίοδο δεν υπολειτουργούν τα νοσοκομεία κι οι προηγμένες χώρες της ΕΕ οφείλουν να μας συνδράμουν σε αυτά τα ζητήματα, ιδίως όταν έχουν υπερκέρδη ακόμη κι από την κρίση μας, και δεν διακινδυνεύουν την ευημερία κανενός στο έδαφος τους.